Dag 7 Tumult in Tulum

Vandaag stond een combi tussen een rustige en actieve dag op de planning. De dag begon voor mij met een frisse duik in het zwembad, waarna we vervolgens met z’n vieren heerlijk hebben ontbeten. We hadden vandaag, op z’n hollands, fietsen gehuurd om naar het beach gedeelte van Tulum te fietsen. Het plan was om daar verschillende strandjes en mooie plekken te bezoeken, om lekker te relaxen. 

Aangekomen bij de fietsverhuur van het hotel was ons al snel duidelijk dat het hier niet ging om 4 degelijke Nederlandse fietsen, het waren 4 gammele Mexicaanse fietsjes. Vooral de fiets van papa viel op want het zadel leek niet vast te kunnen, ook niet nadat de Mexicaanse man hem stevig aangedraaid had.

Toch maar onderweg naar het eerste en verste strand van de tocht. Na zo’n twintig minuten, toch misschien wel verwacht, de eerste pech. Papa en ik hadden het tempo meer te pakken dan mama en Daan, en soms stopten we op een plekje zodat de achterliggers ons bij konden houden. Bij het zoveelste stoppunt duurde het wel heel lang voordat mama en Daan verschenen, dus fietste ik even terug om te kijken waar ze bleven. Ongeveer 200 meter terug trof ik ze aan met een ketting die eraf lag, na wat gepruts lukte het om de ketting er weer op te krijgen.

Op wonderbaarlijke wijze, omdat het wegdek steeds hobbeliger werd, bereikten we ons eerste en verste strandje. Heerlijk rustig en ook nog eens gratis toegankelijk. Hier hebben we zo’n 1,5/2 uur doorgebracht waarbij iedereen even lekker heeft gezwommen. Het werd inmiddels lunchtijd dus besloten we verder te gaan naar een volgend strandje met hopelijk een wat beter eettentje dan degene waar we nu zaten. Toen begon de ellende…

Bij de fietsen aangekomen bleek namelijk dat mijn band lek was, en met lek bedoel ik echt lek. Al was het een kwestie van oppompen geweest was dat niet gelukt, want een pomp hadden ze hier niet. Wij via de (erg slechte) verbinding bellen met de man van de fietsverhuur. Hij kon er pas met een uur zijn vertelde hij ons. Ietwat teleurgesteld besloten we dan toch maar wat te lunchen bij dit eettentje. Een halfuur na het belletje kwam de man van de fiets, eerder dan wij dachten, aan op zijn scootertje met een nieuw wiel in zijn hand. We hadden al gespeculeerd over hoe de man het probleem zou oplossen, maar een nieuw wiel was niet een van de opties. Het leek een fantastische oplossing totdat het bleek dat het een achterwiel betrof (terwijl de voorband lek was), want de man was vergeten te vragen welke band kapot was. Gelukkig had hij ook een pompje bij zich dus kon de band opgepompt worden. Snel ons eten opgegeten en door.

Dat was het plan helaas, want aangekomen bij de fiets was de band weer erg zacht. Gelukkig hadden we de pomp meegekregen en zo dachten we wel thuis te komen. De band was echter zo zacht dat dit geen optie bleek. Ik heb nog wel zo’n 500 meter geprobeerd te fietsen op de velg op een Mexicaanse weg, maar dit werd niks. Na wat heen en weer gebel, en ongeveer een uur wachten bij een prachtige cenote, kwam de man nu wel aan met de goede band en konden we nu echt naar huis.

In het hotel even opgefrist en het laatste deel van Feyenoord gekeken, om vervolgens weer op de fiets te stappen om een hapje te gaan eten. Een heerlijk tentje gevonden, waar we ook nog werden getrakteerd op naar wat wij denken dat een traditionele Mexicaanse dans is. Na het eten toch weer een ijssalon opgezocht voor nu hopelijk een wat schappelijker ijsje dan gisteren, dit is niet gelukt want het werd weer een gigantisch ding. (Zie de foto’s en filmpjes)

Al met al een enerverende dag.

Buenos noches, 
Stan