Dag 11 - Genieten in Chicago

Onze dag begon vandaag met een tip van een collega van Edwin. We waren allemaal later dan normaal wakker en besloten het nou eenmaal teleurstellende ontbijt in het hotel over te slaan, en te gaan ontbijten bij Lou Mitchell’s. Twee ontbijtjes van de dag, een bord pannenkoeken, twee sandwiches en vele koppen warme chocomel verder, hebben we hier echt heerlijk gebruncht. René Brink bedankt voor deze gouden tip. Zijn tips voor de afgelopen dagen in Chicago zijn overigens allemaal erg handig en behulpzaam geweest. 

Na deze stevige brunch wilden we bij de Willis Tower naar boven voor het observation deck over de stad. Helaas bleken hier helaas alleen nog tickets voor een later moment op de dag beschikbaar. Hierna besloten om richting 360° Chicago te gaan, waar het ook mogelijk was om over de stad uit te kijken. Om dit verhaal verder te vertellen, moet ik jullie even op de hoogte stellen van het volgende. Esther en ik stonden altijd bekend om onze hoogtevrees. Sinds Stan, Daan en mijn avontuurtje in de CN Tower, is mijn hoogtevrees vertrokken en in Daan’s lichaam vast komen zitten. Dit resulteerde in het feit dat Edwin, Stan en ik met zijn drieën naar boven zijn gegaan en Daan en Esther beneden zijn gebleven. Beneden leek het Stan en mijzelf een goed idee om een extra bedrag te betalen voor de Chicago 360° Tilt mogelijkheid. Dit is op enorme hoogte een glazen wand waar je tegenaan gaat staan en je dan langzaam naar voren wordt getild, zodat je als het ware boven de grond hangt (zie foto’s en video’s en als het niet duidelijk te zien is, Google het dan even!). Op het moment dat we in de rij stonden, brak het angstzweet toch even uit. Met wat gevloek van mezelf en wat zenuwachtig gelach van Stan tijdens “the Tilt”, was dit toch een hele leuke ervaring! 

Vele foto’s verder van het uitzicht over de stad toch maar weer naar beneden gegaan, terug in veilige armen van Daan en Esther. Daar ontstond een enorm hete (behalve Esther die had het koud met 34 graden) discussie over wat we met de resterende tijd in Chicago moesten doen. Na veel gedram en gezeik besloten we onszelf op te splitsen. Edwin, Esther en Stan gingen wandelen over de Pier, een beetje shoppen, en wat drinken, en Daan en Thomas naar de film. The Minions draaide helaas niet op tijd tot het ongenoegen van Daan, maar Top Gun was een goeie tweede. Achteraf zelfs een hele goeie keuze want wij vonden het beide een Top (haha) film! Hierna hebben we elkaar weer opgezocht en zijn we in de metro gestapt richting Guaranteed Rate Field, stadion van honkbalteam the Chicago White Sox. Na een denderend begin van tegenstander Cleveland Guardians (0-6 na 2 innings) deden de White Sox eindelijk wat terug (2-6). Hierna bloedde de wedstrijd helemaal dood tot een 2-8 eindstand. Hoogtepunten van deze wedstrijden waren de enthousiaste wave in het stadion, het vangen van een shirt van Edwin nadat Stan hetzelfde shirt door zijn handen liet gaan, en de, naar mijn gevoel, 20- minuten durende vuurwerkshow achteraf. Op moment van schrijven zitten we in de trein terug richting het hotel, waar we goed uitgerust morgen weer richting het oosten van de VS gaan. Toledo is hierbij de volgende bestemming. 

Kiekn wat wordt. 

Thomas