Dag 2 Moe

Het is hier nu 5.45 in de ochtend en we zijn alle vier klaarwakker. Maar moe!

De vlucht verliep redelijk soepel. We vertrokken op tijd, de warme “maaltijd” viel niet eens erg tegen ( we gingen allemaal op safe met de lasagne), de beenruimte was krap (dat is het bij ons al gauw), Fc Twente verzorger Jacob Malki (zie foto) kluste wat bij en de broer van The Dutch Giant zat direct achter Edwin en had nog veel minder beenruimte. De omvang van zijn biceps waren voldoende om daar geen foto van te maken. Geloof ons maar.

Grootste meevaller was de vluchttijd die met 10,5 uur een uur korter was dan verwacht. Maar dat uur waren we ruimschoots weer kwijt op het vliegveld. Wat een chaotisch gebeuren, leve de Nederlandse regelcultuur:

• Minimaal 3 kwartier paspoortcontrole, waar ongeveer 5 douanebeambten van 600 passagiers de paspoorten controleerden. Best een flinke fysieke inspanning en grote kans op RSI als je zag met welke kracht ze bij iedereen de stempel in het paspoort zetten
• rasoptimisten als we (aan het begin van de vakantie nog) zijn bedachten we dat we dat het voordeel is dat we dan niet zo lang moesten wachten op de koffers. Jammer dan
• bij de bagagebanden aangekomen zagen we dat alle koffers van 3 vliegtuigen op dezelfde band kwamen. Maar er nog niet waren. Dat duurde nog best lang, maar ze kwamen uiteindelijk
• ondertussen deelde een mevrouw blaadjes uit die je moest invullen als je “something to declare” had. Dat hadden we niet, net als nagenoeg iedereen om ons heen. Maakt niet uit je moest het invullen
• afijn ingevuld en naar de volgende. Die scheurde het ingevulde gedeelte er af, gooide dat in de vuilnisbak en gaf het blanco gedeelte aan ons mee…….
• dat blanco gedeelte werd nog 2x bekeken door anderen (werd  dat in het communisme niet verborgen werkloosheid genoemd?), koffers en tassen gingen door de x ray, een hond snuffelde nog wat aan de koffers en toen kwam daar nog de Mexicaanse roulettetafel
• we moesten drukken op een knop, het rad draaide, rood is bagage uitpakken en uitgebreide controle, groen is doorlopen. We hadden geluk, groen, juichstemming maakte zich van ons meester, de high fives vlogen in het rond. 

Bij de autoverhuur ging het redelijk soepel, maar 1 extra verzekering en een onduidelijke brandstofkorting moeten afslaan.

Na 25 minuten rijden waren we 2,5 uur later op ons overnachtingsadres. Een goedkope 4 persoonskamer midden in Cancún, voor 65 euro inclusief ontbijt, in een groot huis met zwembad. Eerlijk is eerlijk, ziet er allemaal goed uit, niets mis mee. Met 2 kleine maren.

1 slaapkamer heeft een plafondventilator met licht, de andere ook maar dan ook met airconditioning. Bij binnenkomst deed de lamp in sk 1 het wel maar de ventilator niet. Dat kon wel eens warm worden, beide ouders gingen natuurlijk gauw naar sk 2.

Eerst de heren nog even op zoek naar het zwembad waar we de vriendelijke gastheer Carlos tegenkwamen. Ja er kon nog gezwommen worden en de ventilator was een kwestie van schakelaar indrukken en aan touw trekken. Oh dat ging ons zelf wel lukken, hij hoefde niet te helpen.

Daan en Stan nog eerst gezwommen, Esther alvast naar bed, bij terugkomst even de ventilator fixen. Drukken, trekken niets hielp totdat Daan ontdekte dat de ventilator een aan en uit knop kende. Kon hij mooi bij met zijn lengte. Dus ventilator aan, knop ingedrukt en aan touw getrokken en ja hoor…. Knal, flits en toen deed de lamp het ook niet meer. Dus geen ventilator. En geen licht.

De hele (korte) nacht was een strijd. Want naast Stan en Daan waren Edwin en Esther ook aan het worstelen met de temperatuur in de kamer. Airco met raam dicht was te koud, ventilator met raam dicht te warm, dus lag ventilator met raam open voor de hand. Niet dus: in Cancun was waarschijnlijk de 24 uur van Cancun bezig of zo maar dan niet alleen voor sportauto’s maar ook (en vooral) voor motoren, vrachtwagens, bussen, drag cars etc. Bekijk de video maar eens.

Afijn slecht geslapen dus.

Wat ook niet hielp: midden in de nacht gaat Stan naar het toilet waar hij gevoelsmatig voor de anderen minutenlang met het slot zit te “klooien”. Waarom zou je het slot überhaupt dicht doen zo midden in de nacht?

Een uur later gaat Edwin en krijgt de wc-deur niet meer open. En hij moet toch echt wel nodig. Hup licht aan, eerst kijken of Stan wel weer in zijn bed lag en niet per ongeluk opgesloten zat op de wc en daarna met nagelschaartje en uiteindelijk wereldstekker de deur, die van de binnenkant op slot was gevallen, weer open gekregen.

Stan gevraagd, hij bleek er ook niet in te kunnen, maar moest toch niet zo nodig…

Daan die als laatste was geweest dacht ook al dat het net leek of de deur niet meer open kon…

Moe dus :)

Straks ontbijten, daarna wat boodschapjes, pesos pinnen en een telefoonkaart scoren en dan richting Rio Lagartos waar we gaan varen in een mangrovebossen gebied.