Dag 13 Verjaardag in de Blue Ridge Mountains

Natuurlijk vanmorgen eerst mama Esther hartstochtelijk toegezongen, toch bijzonder om zo in de gedeelde hotelkamer samen Happy Birthday te zingen!

Bij de voorbereiding van de dag, een rit van ca. 120 Miles over de Blue Ridge Parkway missen we de TomTom. Die zat, zo wisten Edwin en Daan zich te herinneren, in de witte plastic tas met lege flessen. En die had, zo wist Esther zich te herinneren, zij gisteren bij aankomst in de vuilnisbak gegooid. Dus Edwin eerst naar de keuken van het hotel voor een paar plastic handschoenen en daarna wroeten in de vuilisbak waar hij gelukkig de plastic tas vond en de lege flessen. Maar niet de TomTom.... Toch maar even in de auto gekeken, en ja hoor daar lag hij, zoals Stan al had voorspeld, in een vergelijkbare witte plastic tas van de Walmart.

Het regende hard dus wat langer op de hotelkamer gebleven en daar lezen we het bericht dat Air Berlin het faillissement heeft aangevraagd. Hoe moeten we dan terug is de eerste gedachte, maar verder lezend zal het door de Duitse regering verstrekte krediet wel uitkomst bieden. Gaan we maar vanuit...

Omdat het blijft regenen eerst nog even nieuwe schoenen gekocht voor Daan, was echt nodig, en alvast de salades en sandwiches voor de lunch. Toen toch maar op weg in de hoop dat het weer zou opklaren.

De Blue Ride Parkway staat bekend als een van de meest pittoreske wegen van Amerika en loopt over een lengte van 755 km van Shenandoah National Park (die we gisteren door zijn gereden) tot aan de Great Smoky Mountains. Van het pittoreske hebben we het eerste uur weinig gezien, we reden in de regen en de mist en bij de meeste van de vele uitzichtpunten zagen we niet veel, zeg maar niets. Maar eenmaal boven de wolken was het fantastisch: wat een schitterende natuur, wandelingen en rust. We konden ook goed zien waaraan de De Blue Ridge (letterlijk: Blauwe (Berg)rug) zijn naam te danken heeft: toen de zon op de bergen scheen kregen deze een blauwe gloed. Genieten! 

Veel dieren zijn we vandaag niet tegen gekomen. Uit alle informatie die we gelezen hebben kwam wel naar voren dat het zeldzaam is dat je een zwarte beer ziet. Hadden wij even mazzel gisteren! Een paar herten zagen we nog wel maar Daan dacht dat hij ze wel kon begroeten met zwaaien. Weg waren ze dus.

Tegen 17.30 kwamen we aan bij ons hotel in Staunton. Ff de beentjes omhoog en daarna op verzoek van de jarige uit eten bij de Italiaan. Met pizza van het formaat Grande!

Leuke (verjaar) dag. Morgen vervolgen we onze weg op de Blue Ridge Parkway, dan verder zuidwaarts naar Banner Elk.